Для усякай вядомай элементарнай часціцы маецца верагоднасць знайсці антычасцінка - гэта значыць часціцу з той жа масай, але супрацьлеглымі іншымі фізічнымі характарыстыкамі.

У 1920-я гады - пасля ввядзення прынцыпав квантавай механікі - субатомных свет уявлявся вельмі простым. Усяго два віды элементарных часціцы - пратоны і нейтроны - складалі ядро ​​атама (хоць эксперыментальна існаванне нейтронав і было пацверджана толькі в 1930-я гады), і адзін выгляд часціц - электроны - існавалі за межамі ядра, круцячыся вакол яго на арбітах. Здавалася, усё разнастайнасць Сусвету пабудавана з гэтых трох часціц.

Нажаль, гэтак просты карціне свету наканавана было праіснаваць нядовга. Навуковцы, абсталёввавшы высакагорныя лабараторыі па всім свеце, взяліся за вывучэнне складу касмічных прамянёв, бамбуюць нашу планету (гл. Элементарныя часціцы), і невзабаве пачалі адчыняць разнастайныя часціцы, якія не маюць ні найменшага ставлення да вышэйапісанай ідылічнай трыядзе. У прыватнасці, былі выявленыя зусім неймаверныя па сваёй прыродзе антычасцінка.

Свет антычасцінка - свайго роду люстраное адлюстраванне знаёмага нам свету. Маса антычасцінка в дакладнасці складае масе часціцы, якой яна быццам бы адпавядае, але все яе астатнія характарыстыкі процілеглыя правобразу. Напрыклад, электрон нясе адмовны электрычны зарад, а парная яму антычасцінка - В«пазітроннаВ» (вытворнае ад В«пазітывны электронВ») - становчы. У пратона зарад становчы, а в антипротона - адмовны. І гэтак далей. Пры взаемадзеянні часціцы і парнай ёй антычасцінка адбываецца іх взаемная анігіляцыі - абедзве часціцы спыняюць сваё існаванне, а іх маса перавтворыцца в энергію, якая рассейваецца в прасторы в выглядзе вспышкі фатонав і іншых звышлёгкіх часціц.

Існаванне антычасцінка впершыню прадказав Поль Дирак в артыкуле, апублікаванай ім в 1930 годзе. Каб зразумець, як паводзяць сябе часціцы і антычасцінка пры узаемадзеянні па Дираку, уявіце сабе ровнае поле. Калі взяць рыдлёвку і вырыць в ім ямку, у поле з'явяцца два аб'екта - уласна ямка і купка грунту побач з ёй. Цяпер прадставім, што купка грунту - гэта звычайная часціца, а ямка, або В«адсутнасць купкі грунту В», - антычасцінка. Засыпце ямку раней дастатым з яе грунтам - і не застанецца ні ямкі, ні купкі (аналаг працэсу анігіляцыі). І знов перад вамі ровнае поле.

Пакуль ішло тэарэтызаванне вакол антычасцінка, малады фізік-эксперыментатар з Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута Карл Дэйвід Андэрсан (Carl David Anderson) (1905-1991) мантавав абсталяванне астрафізічнай лабараторыі на вяршыні Пайк в штаце Каларада, маючы намер заняцца вывучэннем касмічных прамянёв. Працуючы пад кіравніцтвам Роберта Милликена (гл. Вопыт Милликена), ён прыдумав встановку для рэгістрацыі касмічных прамянёв, якая складаецца з мішэні, змешчанай у магутнае магнітнае поле. Бомбардируя мішэнь, часціцы пакідалі в камеры вакол мішэні трэкі з кропелек ка...